Januari 1989. Een nieuw jaar, een frisse start. Hoog tijd om samen te sporten, vonden Echtgenoot en ik. Het werd hardlopen in het Vroesenpark. ‘Joggen’ heette dat toen nog. Het leek me wel wat. Bij het kijken naar marathons op tv was ik altijd jaloers op de lappen glanzend folie, die de gefinishten over zich heen gedrapeerd krijgen. Dit leek mij het toppunt van heroïek, waar geen medaille of lauwerkrans tegenop kon. Stiekem hoopte ik ooit zo’n indrukwekkend stuk folie te mogen dragen. Joggen in het Vroesenpark kon een eerste stap zijn naar dit ideaal.

Het park ligt op een steenworp afstand van onze toenmalige woning. Het kwam echter niet bij ons op de weg lopend af te leggen. Wij gingen met onze Lada. Gestoken in wollige, kriebelige joggingpakken (de mijne in biljartgroen, die van Echtgenoot in muisgrijs), aan de voeten sportschoenen, zwaar als turftrappers, dribbelden wij van de parkeerplek naar het park. Daar begonnen wij ons rondje. Ik voelde me een enorme uitslover, hoopte geen bekenden tegen te komen. Na een metertje of 100 had ik geheel andere zorgen. Ik zat er volkomen doorheen… Zweet droop in mijn biljartgroene kriebelpak, mijn benen voelden als dieplood. Ik hijgde als een oud paard. Had ik dan helemaal geen conditie? Ik deed toch aan jazzballet? En ik had me nog wel zo’n sportief loopje aangewend. Dacht ik. Op mijn tenen, afgekeken van echte sporters. Voetballers, bij hun warming-up. Sprinters, bij de Olympische Spelen. Hoe hielden die gasten dat vol?

Echtgenoot keek achterom: ‘Waar blijf je nou? En waarom loop je zo raar op je tenen?’

‘Huh? Zo hoort dat toch? ’

‘Haha, hoe kom je erbij?’

Onze loopactiviteiten verwaterden alras. Ik breidde mijn dansactiviteiten uit met tapdance, Echtgenoot ging op in de waan van de dag.

Een nieuw millennium brak aan.

Om toch iets aan sport te doen, gingen we fitnessen, één keer per week, aan het eind van de middag. Als het er weer op zat, gingen we uit eten. Als beloning. We zagen heel wat Rotterdamse eetgelegenheden van binnen, en hielden ons gewicht perfect op peil: wat we in de sportschool afvielen, aten wij er gezellig weer aan.

De kriebelpakken waren al lang geleden in de Humanapak gekieperd, en naar alle waarschijnlijkheid verwerkt tot autoportierbekleding. En toch kregen wij op een zeker moment kriebels: ware hardloopkriebels!

Hierover later meer.

(wordt vervolgd)

Tags: hardlopen