Na het gehobbel in het Vroesenpark hield ik me geruime tijd met andere dingen bezig. Hardlopen stond ver van mij af. Bij de sportschool doorliep ik wekelijks het circuit dat ik mezelf oplegde. De fiets en het roeiapparaat waarop ik, easy going, de krant las. Het beenspierapparaat, waarop ik, verdiept in de stadspagina, halfslachtig wat gewichtjes wegduwde.

En dan de loopband. Stiekem hoopte ik dat die bezet zou zijn, want dan kon ik lekker verderlezen op het roeiapparaat. Die kans was redelijk groot, want het kleine, huiskamerachtige sportzaaltje beschikte over slechts twee loopbanden. ‘Yessss!’ dacht ik, wanneer beide apparaten bezet bleken. Niet sportief. Eigenlijk zou ik moeten balen. Tevreden lurkend aan mijn waterflesje begon ik aan de weekendbijlage. Als er toch een loopband vrijkwam, stelde ik hem in op een rotgang die ik totaal niet aankon en blies mezelf 5 minuten lang op. Daarbij droeg ik dieploden roodbruine Puma’s, voor 20 euro gescoord bij de outlet van America Today. Naderhand zag ik in de metro een dakloze junk met dezelfde turftrappers.

Echte hardloopkriebels kreeg ik in 2007, toen ik Echtgenoot en collega’s aanmoedigde bij de RTV Rijnmond Loop (10 km op de dag van de Rotterdam Marathon). Stoerling zijn tussen de stoerlingen, als held worden toegejuicht, zweven over het asfalt… Dat wilde ik ook!

Bij Kruidvat kocht ik goudkleurige sportschoenen en schreef mij in voor de RTV Rijnmond Loop van 2008. Het gedownloade trainingsschema sprak mij wel aan. 3 minuten wandelen, 10 minuten wandelen, 15 minuten wandelen, 3 keer 2 minuten hardlopen, 1 minuut wandelen, 2 minuten hardlopen, 5 minuten hardlopen, enz. Nou, dat was goed te doen…

Week 1 wandelde ik 3 minuten, week 2 10 minuten, week 4 liep ik 4 minuten hard. Aan het eind van dat jaar kon ik een kwartiertje achter elkaar hardlopen. En toen werd ik wakker: ik moest 3 keer per week lopen. Oeps…

Dat vroeg om een complete, heuse hardloopoutfit, die ik mij bij Run2Day liet aanmeten. Op naar het Kralingse Bos! In een drafje, achter Echtgenoot aan, kachelde ik langs winterse bospaden. Na verloop van tijd nestelde zich een zeurderig pijngevoel in mijn hamstrings. Oh, mijn God… Nee toch? Een Dreigende Blessure! Omdat stoppen in de kou geen optie was, ging ik alvast in een sukkelgangetje naar de auto.

Nu ben ik op het gebied van oriëntatie dyslectisch (voor die afwijking bestaat geen woord). Doordat ik hopeloos verdwaalde, legde ik noodgedwongen een twee keer zo grote afstand af, totdat ik (pure mazzel!) op onze auto stuitte. Echtgenoot, die mij was gaan zoeken, vertelde later dat hij dacht dat een politieauto zich over mij had ontfermd.

Kom op, zo erg is het nou ook weer niet met me. Dat zou ik de komende maanden eens laten zien!

Tags: hardlopen