Velen zullen mij een zonderling vinden, maar ik reis graag met het openbaar vervoer. Nee, natuurlijk niet in de spits, opgepropt als een paar sokken in een overvolle meurende wasmand. Gelukkig behoor ik niet tot de ongelukkigen met een 9 tot 5 baan, die slechts kunnen kiezen tussen file of wasmand. Zowel zakelijk als privé regel ik mijn afspraken op incourante tijdstippen, met een oceaan aan comfortabele banken, met een goodybag vol lekkernijen, leesvoer en karweitjes waar ik in de waan van de dag niet aan toe kom. Gouden momenten.

Maar dat snappen mensen niet: wie zichzelf niet rijdend voortbeweegt, is zielig. Als ik welgemoed op weg ga naar de metro maken ze langszij: ‘Ach, wat loop je daar te zeulen. Meerijden? ‘ Bye bye leesvoer, bye bye, hapjes…Socializen geblazen!

Lief bedoeld, maar ik talm net zo lang tot de goedmenende autobezitters zijn vertrokken. Ik neem nog maar een bak koffie, ga uitgebreid ouwehoeren met mensen die niets te melden hebben, verschans me in de wc.

In mijn aversie tegen meerijden sta ik niet alleen. Larry David, schrijver, acteur en producent van o.a. Seinfeld en Curb Your Enthusiasm (geïnspireerd op de sores van zijn eigen dagelijks leven), bracht in zijn t.v.-serie zijn weerstand tegen een slinger treffend in beeld, met een scene waarin het meerijden in een rel ontaardt.

Toch is het vooral het gevoel van afhankelijkheid, dat meerijden vervelend maakt.

Voortaan kom ik er gewoon eerlijk voor uit dat ik liever in eenzaamheid snoep, werk, lees en Facebook.

Hoe moeilijk is dat?

Als ik zelf met de auto ben, vraag ik nooit of iemand mee wil rijden. De rol van liftgever ligt mij net zo slecht als die van liftkrijger. Net zo ongemakkelijk, gezien mijn mutsig voorzichtige rijstijl, waar lang niet iedereen blij van wordt.

Maar daar heb ik een ander stukje over geschreven.