Eitje

Een eitje, noemde Manlief het, toen ik zuchtend de brief opende waarin stond dat ik mijn creditcard moest identificeren. Ik hoopte dat hij gelijk kreeg, maar boven mijn hoofd pakten donkere wolken zich samen. Inderdaad, nog niet zo lang geleden hoefde je alleen een identificatiecode, je geboortedatum, en misschien nog een geheime vraag (‘wanneer was oma jarig’?) in te vullen, en klaar was Kees…

Dapper begon ik aan het identificatieproces. Code voor mekaar, geboortedatum voor mekaar, maar dan…

Een foto van een identiteitsbewijs. Ik haal de smartphone uit zijn jasje en schuif er met een gevoel van naderend onheil mijn rijbewijs onder. Mispoes. Hm, misschien komt dit doordat mijn rijbewijs van vóór september 2014 dateert. Paspoort dan. Zelfde resultaat. En weer en weer en weer en weer. Dan moet ik handmatig een foto maken. Na een mislukte poging of tien mag ik eindelijk door naar de volgende ronde. Nee hè? … Een foto van mezelf… De smartphone moet die maken, als ik mijn hoofd voor het cameraoog aan de achterkant plaats, maar niks hoor. Hoe moet dat met creditcardhouders met alleen zo’n voorwereldlijke, niet al te slimme, maar onverwoestbare Nokia 105?

Na weer een tiental verworpen probeersels moet ik handmatig een selfie maken. Maar geen spiegelingen, hè, juiste lichtval, en tegen een donkere achtergrond! Waar haal ik in vredesnaam zo gauw een donkere achtergrond vandaan, in een huis met overwegend lichte muren? Ik hang een zwart vest over een stoel, zittend neem ik daarvoor plaats en druk af. Fout. Wat dan? Waar dan? De paarse slaapkamermuur dan maar, die zou je donker kunnen noemen. Helaas hangen overal schilderijtjes en spiegels, da’s de bedoeling niet. Ik vind een smal reepje paarse muur en posteer mij daarvoor. Ieuw, wat een kop! Veel te veel in close-up. Ben ik echt zo’n ruïne van mijn vroegere ik? Misschien schrikt het digitale systeem hier ook van en is dat de reden van al dat gemisluk. In godsnaam toch maar doorgaan, na een keer of twaalf verschijnt een bedankje voor mijn identificatie. Over drie dagen krijg ik een emailbevestiging en kan ik de creditcard gebruiken. Gelukt! Opgelucht verscheur ik, veiligheidshalve, de brief met instructies en de code.

Drie dagen later. Een mailtje.

‘Bedankt voor uw online identificatie. Helaas is deze mislukt. We vragen u om het opnieuw te proberen. Alvast bedankt voor uw tijd.’

Graag gedaan. Ik ben inmiddels alweer twee uur aan het worstelen.

Eitje!

Naschrift: na nog een week worstelen is het eindelijk gelukt…