‘Nou nou, wat sleept dat mens zich moeizaam voort. Moet zij dit eigenlijk wel willen?’ Dat dacht Schoonzoon, rijdend in zijn auto, over de Erasmusbrug, voordat hij de tobberige loopster herkende: zijn schoonmoeder, vermoeid doch voldaan na een heftige 10 km training langs bruggen, Noordereiland en Kop van Zuid. Schoonma genoot van het uitzicht op de Maas en van haar zojuist geleverde prestatie, maar straalde dit kennelijk niet uit in haar rustige uitloopje. De waarneming van Schoonzoon zette mij aan het denken. Hoe leuk vind ik hardlopen? Ik móét er wel plezier in hebben, want ik doe het alweer een aantal jaren. Ik ben verslaafd aan de prestatie, het opvoeren van mijn slakkentempo, de voldoening in elke seconde tijdwinst die mijn stopwatch aangeeft. Maar is dat plezier? Je zou denken van niet, bij het lezen van mijn narrige hardloopproza. Geen ongerief laat ik onbeschreven. De ‘hop-twee’-roepers, de naar-de-wegvragers, mijn loopgebreken, de hitte, de wind van de verkeerde kant, de voorbij suizende collega-lopers die mijn zelfvertrouwen ondermijnen, de lange rijen voort schuifelende sight-see’ers, die ik dolgraag zou slechten, zoals Richard Ashcroft van The Verve in de clip van Bitter Sweet Symphony. En toch vind ik hardlopen leuk. Ik waad door vallend gebladerte, langs uitbottend groen, vlieg hellingen af, geholpen door een frisse bries, aanschouw idyllische natuurpanorama’s en grootstedelijke skylines. Ik maak een rit met mezelf, ben mijn eigen kar, ook al is dat bij lange na geen Maserati. Stoer voel ik mij ook. Daar ga ik toch maar weer…Hagel op mijn kop? Ik maal er niet om. Wind om mijn oren? Poeh, ‘t mocht wat, zolang ik hem maar mee heb! Kilometers vreten, dat is wat ik doe. Ik lust ze rauw, ik verslind ze, terwijl schattige hondjes mijn tempo aangeven, donzige eendenkuikentjes zich in het riet verschuilen, het huis halverwege de singel nog steeds te koop staat, politieagenten een schlemielige zwartrijder inrekenen. Dat zou ik anders allemaal missen. Maar ook aan binnen lopen, op de loopband in het fitnesscentrum, ontleen ik mooie momenten. Meegesleept word ik door The Proclaimers, The Flamin’ Groovies en The Ramones op mijn MP3 (oh ja, Bitter Sweet Simphony moet ik er beslist ook nog op zetten!). Welk ander uur van de dag biedt zo’n unieke gelegenheid om van die muziek te genieten dan het trainingsuurtje in het fitnesscentrum? Ook hier verschalk ik kilometers, sneller misschien dan buiten, opgezweept door die prachtige muziek. En als beloning voor al dat kilometervreten volgt het echte vreten! Hemels…zo smaken de pannenkoeken, de mueslireepjes en de bananen, in de voldane euforie die de vrijgekomen endorfinen teweeg brengen. Hardlopen? Ik lust er wel pap van!