Westbroek
Journalistieke Producties

geluidsoverlast

‘Namens alle medebewoners van de portiek verzoek ik u vriendelijk uw eigen voordeur voortaan zachter te sluiten. Met name eind van de avond/begin van de nacht dreunt het hele gebouw als u uw voordeur dicht smijt. Dus s.v.p. niet dichtgooien! Bedankt voor uw medewerking.’ Deze anonieme brief, uitgeprint in forse Times New Romans, vonden wij een paar weken geleden in de brievenbus. Wij schrokken ervan. De deur dichtsmijten, doen wij dat? En dreunt dan werkelijk het hele gebouw? Wie had de brief geschreven? Om daar achter te komen, stuurde ik alle buren een collectieve e-mail, sommigen sprak ik aan als ik hen tegenkwam. De meerderheid deelde de kritiek niet. ‘Namens alle medebewoners van de portiek’ is dus bluf van onze directe buren: alras ontpopten zij zich als de briefschrijvers. ‘Ik heb u zelf met de deur zien smijten’, verklaarde Buurvrouw. Interessant, want wanneer was dat? In haar nabijheid heb ik nimmer een deur gesloten. Stond zij soms door haar kijkgaatje te gluren? Een mens zou er paranoïde van worden. Sindsdien sluiten wij onze deur fluisterzacht en in slow motion. Onlangs ging dit mis. Net toen ik de deur bijna geruisloos in het slot wilde laten vallen, viel met donderend geraas een klerenhanger van de kapstok. Het klonk als een kanonschot. Soms vergeten wij ook weleens de deur in het slot te trekken, maar doen wij hem gedachteloos dicht, met een korte, droge slag. Dan krimp ik ineen als in pijn. Angstig kijk ik naar de buurdeur, waar zo nu en dan geritsel valt waar te nemen op tijdstippen dat wij hond Moos uitlaten of daarvan terugkomen. Worden wij dan toch kritisch begluurd? De angstvallige deurensluiterij plaatst mij terug in mijn kindertijd, toen ik met mijn vader, moeder, oma en broertje de vakantie doorbracht in een hotelletje in de Ardennen. Het gebeurde nogal eens dat Papou, de hotelkat, zich toegang verschafte tot de kamers, bij voorkeur in het holst van de nacht. Ik vond dit wel gezellig, Oma, met wie ik de kamer deelde, een stuk minder. Het kostte Oma de grootste moeite om Papou geruisloos naar buiten te werken. zodat de hotelgasten niet wakker zouden worden. Uiterst omzichtig dirigeerde zij het dier naar de deur, die zij fluisterzacht en in slow motion opende, om geknars te voorkomen. Gracieus strekte Papou zich op de drempel uit, om zich op haar dooie gemak te gaan schoonlikken. Toen ze daar eindelijk mee klaar was, sloot Oma opgelucht en uiterst voorzichtig de deur. Een bloedstollende kreet, als van een tijger in nood, verscheurde de nachtelijke stilte in het landelijke hotelletje. Bij het sluiten van de deur had Oma het puntje van Papou’s staart over het hoofd gezien. Daarom zorg ik er maar voor dat hond Moos in ieder geval compleet binnen is, voordat ik de deur dicht smijt… eh…trek.

Laat een reactie achter.

Inloggen is niet nodig. Klik in het tekstveld en kies een naam om als gast te reageren.
blog comments powered by Disqus