Regelmatig berichten media over mensen die buschauffeurs aftuigen. Meestal gaat het om jongeren, laatst ging het over een mevrouw die boos was omdat zij haar kaartje voor de tweede keer moest laten zien. Natuurlijk keur ik lynchpartijen ten zeerste af. Aan de andere kant halen OV-functionarissen je regelmatig het bloed onder de nagels vandaan. Ten onrechte keuren zij een geldig plaatsbewijs af; ze steken geen poot uit om een moeder met een kinderwagen de tram in te helpen, maar sluiten in plaats daarvan voortijdig de deuren, zodat de kleine klem komt te zitten; fluitend kijken zij uit het raam als de ene passagier de andere een hijs verkoopt. Deze aspecten worden meestal niet belicht in mediaberichtgeving over de chauffeur/conducteur als slachtoffer van al dan niet zinloos geweld. De vrouw die de buschauffeur sloeg pakte het natuurlijk helemaal verkeerd aan. Een meningsverschil met de vuisten beslechten is iets voor Tokkies en hangjongeren, daarmee prijs je jezelf als eerzaam passagier uit de markt. Ik doe het heel anders. Wanneer ik weer eens ten prooi val aan de pesterige bureaucratie van een OV’ er, gebruik ik ook geweld, maar dan verbaal. Niet met een luide scheldkanonnade, want dan delf je het onderspit, heb ik door schade en schande moeten ervaren. Nee, op een vals vriendelijk, ijzig toontje, pleeg ik de volmaakte karaktermoord. Ik spreek ze aan op hun tekort aan geestelijke vermogens, op een manier die hen snikkend in het stof doet bijten. Geloof mij, dit is veel leuker dan slaan. En je leert ze ook nog eens manieren.

Tags: Oudere artikelen