Het is niet meer de vraag of, maar wanneer ik een iPhone neem. Toen ik dit argeloos twitterde, kon ik niet bevroeden dat het een simpeler klus is om twee kinderen te baren, dan om dit kekke apparaatje naar mijn hand te zetten. Mijn kinderen kon ik binnen 24 uur in mijn armen sluiten, de worsteling met mijn iPhone vindt na een dikke week nog geen einde.

Het lijkt alsof dat aanlokkelijk glanzende toestelletje niets van mij moet hebben. Elke aanraking, ja, elke blik die ik in de richting van zijn schermpje waag, straft hij af met grimmige teksten. Kille commando’s vliegen mij om de oren. ‘Your session is timed out’, bijt het ding mij toe, ‘please try again later.’

Daar mijn grove worstvingers geen touchscreen gewend zijn, stranden mijn pogingen om deze commando’s op te volgen keer op keer. Hopeloos raak ik verstrikt in pagina’s waar ik niks te zoeken heb. Plattegronden, spelletjes, menu’s voor spraakherkenning omstrengelen mij, ketenen mij, verstikken mij.

Bellen lukt nog wel, na een hoop gezoek en een met een ouderwetse balpen haastig neergekalkte gebruiksaanwijzing in een papieren Yves Rocher agendaatje. Sms’en ook, via dezelfde procedure. Precies die dingen die je net zo goed met een boeren-Nokia van 20 euro kan doen. Maar Outlook installeren, zodat ik overal ter wereld e-mail zou kunnen sturen en ontvangen? Ha ha!De mailadressen en telefoonnummers van al mijn contactpersonen in 1 klik het apparaat in jagen? Forget it! Facebooken? Trainen met Runkeeper, dat ik zo veel hardloopgenoten benijd? Hardlopen met om je arm als een bloeddrukmeter je iPhone, die je precies vertelt hoe hard je gaat en hoe lang je over je loopjes doet? Runkeeper, een doorslaggevende reden om mijn na twee en een half jaar afgeschreven BlackBerry te vervangen door een iPhone… Het hoesje voor om de arm had ik al aangeschaft, bijna tegelijk met dat begerenswaardige apparaat. Voorlopig ligt dit omhulsel stof te vangen op mijn bureau. Het apparaat staat mij al deze diensten niet toe. Ik mag, in de termen van bevindelijke christenen, ‘het weggetje niet bewandelen.’ De poort van de Hemelse Appelboomgaard sluit zich voor onzaligen met grove worstvingers. Dwalen zullen zij, in de buitenste duisternis. Zuchten zullen zij, in een uitzichtloos voorgeborchte, deze verstotelingen van de Here Jobs. Aangemaakte en ooit goedgekeurde wachtwoorden vinden op cruciale momenten geen genade. Nieuwe, op de PC aangemaakte wachtwoorden, kunnen niet worden ingevoerd op het touchscreen van de iPhone. De worstvingers struikelen, invulschermpjes verdwijnen plotsklaps, bij herstelpogingen worden per ongeluk lettertoetsen beroerd, die nieuwe, foutieve wachtwoorden aanmaken, met geen mogelijkheid te verwijderen. Te elfder ure goedgekeurde wachtwoorden leiden niet tot doorbraken, maar tot nieuwe schermpjes waarop dezelfde gegevens moeten worden ingevuld. Een oude Belgenmop dringt zich aan mij op. Hoe houd je een Belg urenlang bezig? Door hem een papiertje te laten omdraaien met z.o.z.’

Omdat ik mij in mijn worstelproces niet kan permitteren van de buitenwereld c.q. vette opdrachten te worden afgesneden, ga ik met drie telefoons op pad. Twee om op terug te vallen, waaronder mijn lieve oude BlackBerry, die nu mijn tweede toestel moet worden. Al zijn vertrouwde functies zitten op de iPhone verstopt achter een brandend braambos van icoontjes.

De Apple Helpdesk verwijst mij door naar uitermate vriendelijke, doch volstrekt machteloze Indiërs, zoals Nijesh, die mij mailt: ‘I can certainly see how this would be upsetting for you.’Maar ook: ‘I would like to help you resolve this issue, but I could not locate an iTunes Store account based on the information you provided’, waarna hij mij een nog ondoordringbaarder oerwoud in wil sturen.

Mijn laatste hoop is Joeri, de IT-techneut die mij in zijn vrije tijd bijstaat, in ruil voor bedragen die ik stort om zijn saldo op de voetbaltotosite aan te vullen. Na een paar eindeloze avondsessies lever ik het apparaat bij hem in. Als ik het een paar dagen later in ontvangst mee, ben ik een stuk verder. Runkeeper staat erop en de wachtwoorden kloppen. Maar ik ben er nog lang niet. Er moeten nog een paar operaties volgen, om PC en iPhone op één lijn te krijgen. We blijven hopen… Ooit zullen geduld, precisie, maar vooral kalmte worden beloond en zal de poort van de Hemelse Boomgaard zich ook voor deze worstvingerige sterveling ontsluiten.

Naschrift

Om positief te besluiten: Ik kan inmiddels op Facebook, stofzuigen en indoor hardlopen met mijn favoriete muziek en zelfs Runkeeper is geïnstalleerd, alleen moet ik daar nog wel eventjes het fijne van weten. Maar toch…stapje voor stapje ben ik al met één been in de Hemelse Boomgaard getreden. En de rest volgt vanzelf. Nu nog een iMac en een iPad.

Tags: Oudere artikelen