Bijna klaar voor de naderende pakjesavond. Nu nog een cadeautje voor Hond. Nog geen tijd gehad om in eigen buurt naar leuke hondengadgets of tandschone snoeptandenborstels en krokodillen van Cereal te zoeken. Misschien hier, op de Vlietlaan, een grote zaak. Petshop Exil. De naam belooft weinig goeds, toch open ik de deur. ‘Kan ik u helpen?’ roept de eigenaar ostentatief, zodra ik een voet over de drempel zet. Nou’, zeg ik, terwijl ik toch maar besluit niet rechtsomkeert te maken (zo moeten ze bij mij niet beginnen, vrijheid van rondkijken staat bij mij hoog in het vaandel), ‘ik zou het helemaal super vinden als ik eventjes mocht rondkijken.’Met een gespeeld joviaal gebaar gaat de man akkoord. Een grimmige, grauwe zestiger, argwanende oogjes in een verbeten gelaat. Maar wat kan mij dat schelen, hij kan me vast wel helpen aan leuke hondencadeautjes. Dat kan toch niet anders met zo’n grote zaak, al heet die dan Exil. Maar dat valt tegen, de helft van de schappen is leeg. Waar zijn al die spullen? Verbannen? Dan in vredesnaam maar dat harde rubberballetje waarmee je argeloze voorbijgangers het ziekenhuis in kunt mikken, ruiten kunt breken, interieuren verwoesten. Totdat het bezwijkt onder Hond’s immer kauwende kaken, en uiteenvalt in talloze rubberen fragmenten, die Hond dan wanhopig uit de prullenbak tracht op te graven. Met het heilloze voorwerp op weg naar de kassa, bedenkt ik mij. Misschien hebben ze hondenletters! De W van Woef en de H van Hond, vervaardigd van keiharde, maar verantwoorde hondenkoek. Een ideale traktatie, goed voor een lang dagdeel alleen thuis. Maar niks, alleen de onvermijdelijke buffelhuiden en de naar dood en verderf meurende varkensoren. ‘Hebt u hondenletters?’ informeer ik ten overvloede. ‘Wat?!’ de man kijkt mij aan alsof ik hem zojuist in mijn slaapkamer heb geïnviteerd. ‘Net als chocoladeletters, maar dan voor honden’, verduidelijk ik. ‘Je kunt ze in veel dierenzaken krijgen.”Nou, niet bij mij, mevrouw!’ ‘En Cerea, die tandenborstels en krokodilletjes en zo?’ Een blik vol afkeer en nauw verholen woede: ‘Nee, mevrouw, die hebben we niet. Die zijn van Anthos en dat is een wáárdeloze firma!’ ‘Oké’, zeg ik ferm, ‘dan ga ik naar een zaak die dat wél heeft.’ Maar zo kom ik er niet vanaf. De gefrustreerde ondernemer treedt naar voren alsof hij mij de doorgang wil versperren. Wát bedoelt u?!’briest hij, ‘wilt u soms beweren dat u betere ervaringen met die firma heeft dan ik? ’ ‘Ehm…ze hebben goede spullen…’ breng ik in. ‘Nou, ik wil nóóit meer zaken met ze doen’, gromt de getourmenteerde dierenhandelaar en neemt een aanloop om te vertellen hoe verwerpelijk de praktijken zijn van deze firma in tandschone snoeptandenborstels en krokodillen. Maar ik heb meer te doen vandaag. Ergens anders een cadeautje voor Hond scoren. Allemachtig, de Dierenwinkel uit Jiskefet bestaat echt!

Tags: Oudere artikelen