Een klasgenoot

9 januari 2015

Op haar bril zou meneer de Uil jaloers zijn, op haar kont kun je met zijn tienen paardrijden en dan dat spraakgebrek. .’

De algemene opinie van klas M3 over Eva.

Een pispaaltje was zij niet echt, maar eigenlijk nam niemand in de MMS-klas haar serieus, hoezeer zij ook haar best deed erbij te horen. Fietsen kon zij niet, met gymnastiek oogstte zij lachsalvo’s door schrijlings op de bok terecht te komen in plaats van er atletisch overheen te springen, waardoor het leek alsof zij varken reed.

En als ze het woord nam, deed zij een kwartier over een simpel zinnetje, zo hevig stotterde zij, wat ook vaak lachlust opwekte.

In de klas zat ik naast haar. Sommigen dachten dat wij vriendinnen waren, want hadden wij niet veel gemeen, zoals Albertine me fijnzinnig voor de voeten wierp: jullie doen allebei veel in je eentje, jullie houden geen van beiden van gym en jullie moeten dezelfde kant uit. Ja. En we hadden geen van beiden een vriendje Dat laatste zei Albertine niet, maar voor mijn gevoel was dit de belangrijkste overeenkomst.

Als op maandagochtend voor de schooldeur het weekend werd doorgenomen, had ik nooit wat te melden. Ik ging nooit naar feestjes bij iemand thuis en belandde dan ook nooit met jongens in slaapkamers. Ik had nooit duivelse dilemma’s tussen wie van de twee aanbidders ik moest kiezen. Ik hoefde me geen zorgen te maken over ongeplande zwangerschappen, nooit hoefde iemand mij te troosten omdat het uit was en niemand zat mij hinderlijk achterna. Eva ook niet, maar daar vond zij iets op. Geen liefdesleven? Zij verzon er gewoon een!

‘Gisteravond lag ik net in bed’, zo vertelde zij tijdens de tekenles, ‘toen ik een kus op mijn wang voelde. Wat denk je? Was André, de broer van mijn zwager, helemaal uit Den Haag gekomen om mij te zien, Omdat iedereen al naar bed was en hij geen sleutel had, was hij driehoog geklommen en door mijn open raam naar binnen gestapt. Nou, je snapt dat we een wilde nacht hebben beleefd. Mijn ouders werden gelukkig niet wakker. Vanmorgen kon hij ongemerkt weg sluipen. En nu hebben we stevig verkering.’

Een paar dagen later kwam zij met heftige seksuele avonturen met Herman, de broer van André,

‘Maar je was toch met André? ’

‘oh… Ehm… Ja, nou kijk……ik kan eigenlijk niet kiezen en daarom ga ik maar met allebei. ’

‘Weten ze dat van elkaar? ’

‘Ja hoor, hebben ze geen moeite mee.’

Inwendig knarsetandde ik.

Waarom had dit uilige, dikkige stotterkind twee minnaars en ik helemaal niemand, met mijn door mijn familie alom geprezen golvende goudblonde lokken, mijn ranke figuurtje en mijn korte lederen rokje? Bestond er dan geen gerechtigheid? Ontbrak het mij aan de juiste connecties? Connecties had Eva naar eigen zeggen legio. In de Wij Staan Achter Israël beweging, waarin haar Joodse familie actief was, zou zij een stralend middelpunt zijn.

Als overlevenden van een concentratiekamp wierpen Eva’s ouders zich fanatiek op al wat met Jodendom en Israël te maken had. Als vooraanstaande leden van het Israël-comité organiseerden zij grootscheepse evenementen in de Ahoy, met beroemdheden zoals Danny Kaye. Eva raakte er niet over uitgepraat dat zij enkele woorden met de komiek had gewisseld tijdens het souper na afloop.

Eén van de comitéleden was Harm Knots, een jolige, moppen tappende begrafenisondernemer, vanuit zijn verzetsachtergrond zeer begaan net Israël. Eva adoreerde de gelukkig getrouwde huisvader. De broertjes van haar zwager verdwenen naar de achtergrond om plaats te maken voor de olijke uitvaartleider.

Hoe kwam Eva zo? Als klasgenoten zochten wij de sleutel tot dit raadsel. Het verhaal ging dat haar moeder door haar kampsyndroom problematische zwangerschappen doormaakte, waaraan Eva en haar zus neurologische afwijkingen overhielden. Eva zou hierdoor stotteren en haar zus stierf onder mysterieuze omstandigheden in een psychiatrische inlichting. Dat laatste hoorde ik pas, nadat ik Eva uit het oog had verloren, omdat zij was blijven zitten.

Ik kwam haar nog een keer in de pauze tegen, maar durfde haar niet met haar zus te condoleren, omdat ik niet eens zeker wist of het verhaal over haar verscheiden op waarheid berustte.

Jaren later las mijn moeder in de NRC Eva’s verlovingsadvertentie voor. En opnieuw knarsetandde ik, op dit moment single na een onder druk van mijn ouders afgebroken zwangerschap. Dit keer stond het 1-0 voor Eva. Ik kon me in ieder geval niet voorstellen dat haar advertentie op verzinsels berustte.

Met mij is het goed gekomen. Huisje boompje beestje, leuk werk,

Maar wat is er van Eva geworden? Zou ze gelukkig zijn? Ze verdient het, ze heeft het moeilijk genoeg gehad.