Wat nou 1.06 zoveel op de 10? Jaah, ik weet heus wel dat ik beter ben dan iedereen die op de bank blijft zitten, maar kom op…Nog liever geef ik mijn mijn pincode prijs dan mijn laatste wedstrijdtijd. Als je al zo lang hardloopt, verwacht je toch meer.

Zo stond ik er vijf jaar geleden voor. Waarom werd ik maar niet sneller? Kwam het door mijn rare schommelgang, slepend been, stampend als een kamerolifant, zwalkend als een dronkaard? Hoe kon ik dit afleren?

‘Ga bij een atletiekclub’, werd mij van alle kanten aangeraden. Een atletiekclub, oei… Betekent dat zaterdag opstaan op een voor mij nachtelijk tijdstip? No way! Via internet ontdekte ik een vereniging waar ik in de vroege avonduren terechtkon: Rotterdam Atletiek aan de rand van het Kralingse Bos. Een paar dagen na een voor mij redelijk succesvolle Amsterdam Halve Marathon, maakte ik daar mijn opwachting. Op basis van mijn schamele tempo kwam ik in de E-groep, voor beginners, krasse knarren, ex-geblesseerden en langzamerds-van-nature. Onder leiding van de TrainerT (erenaam, verwijzend naar de film De Marathon) oud-marathonloper en vmbo-techniekdocent, trek ik met een tiental loopgenoten door weer en wind langs en rond het Kralingse Bos. Ik leer ‘zweven’, verwerf een betere balans, en ervaar de gezelligheid in een groep mensen met wie je een passie deelt.

De TrainerT is een behalve een gezellige grapjas, ook een echte schoolfrik, met dictatoriale trekjes. Wij konden een certificaat verdienen na het volgen van een minimum aantal duurlooptrainingen.Toen ik mij afmeldde vanwege deelname aan de City Pier City 10 kilometer, waarschuwden loopmaatjes dat mijn certificaat in gevaar kwam. ‘Ach, wat is zo’n Mickey –Mouse-certificaat vergeleken bij een wedstrijd?’ relativeerde ik. De term kwam de TrainerT ter ore. Bij het uitreiken van mijn certificaat refereerde hij pesterig aan het Disney-figuurtje.

Lange tijd was het not done deel te nemen aan wedstrijden die niet door de TrainerT werden goedgekeurd. Zo zag hij de Ladies Run als mannendiscriminatie. En de Nesselandeloop kon ook niet, want die viel bijna samen met de door de TrainerT gepropageerde Delftse Kopjesloop. E-teamleden die meededen aan dit kleinschalige loopje in de Delftse Hout, maakten deelnemers aan de Nesselandeloop schertsenderwijs uit voor overloper.

De TrainerT heeft ontegenzeggelijk kwaliteiten. Zijn grappen zijn soms vermoeiend. ‘Ik wil niet in mijn eentje!’riep ik een keer, toen we in tweetallen moesten oefenen, en ik het slachtoffer dreigde te worden van een oneven aantal deelnemers. De TrainerT: ‘Wil je liever een Volvo?’

Maar met zijn onderwijsachtergrond brengt hij begrippen over, die je niet vergeet. Ik schommel, sleep, stamp en zwalk veel minder, en ‘wieg geen kindje’ meer, maar neem ik mijn armen ontspannen mee. En het lukt mij zowaar om op de 10 kilometer onder de 1.05 te lopen.

Soms val ik terug, en zoek ik mijn troost na een slecht wedstrijdresultaat in bier en bitterballen.

Maar , zoals de TrainerT ons regelmatig voorhoudt: ‘Loop lekker en geniet van je mogelijkheden.’