MIJN FIETS TERUG!

‘Mijn fiets terug’…

Die kreet wekt associaties met de Tweede Wereldoorlog, of met junks, maar in eerste instantie toch niet met Cees, de joviale enthousiasteling, die een paar jaar terug Rotterdam Bikes startte in de knusse Volmarijnstraat.

Die zomer nog was hij een van de Markante Middellanders die ik interviewde voor de wijkkrant. Overborrelend van kennis en liefde voor het fietsenmakersvak, die hij met iedereen wil delen.

Maar Cees is ook een weinig solide flapdrol.

Eigenlijk had ik dat al eerder kunnen weten, toen Echtgenoot zijn fiets bij hem ter reparatie wilde aanbieden. Tot twee keer toe kwam hij voor de dichte deur, op tijden dat de zaak open zou moeten zijn.

Hij wilde er al vanaf zien, maar ik wilde dat de toffe peer, de vriend van zo veel buurtbewoners, een kans bij hem kreeg. Daarom appte ik hem dat mijn man graag een afspraak wilde maken. Het kwam toen alsnog goed.

Dinsdag merkte ik dat de standaard van de krat voorop mijn fiets moest worden vervangen. Cees legde mij omstandig en bevlogen uit hoe hij dit ging doen. Ik zou betalen als ik de fiets kwam afhalen, woensdagmiddag, vier uur.

Ik kwam op de afgesproken tijd, maar de deur was hermetisch gesloten en het pand verlaten. Telefoneren leverde slechts een vrouwenstem op die ‘het spijt me’, piepte. Op mijn ingesproken boodschap kwam geen reactie, evenmin als op mijn Whatsappjes en sms’jes, die, naarmate de tijd vorderde, steeds grimmiger van toon werden.

Het is inmiddels donderdag en wederom stuit ik op een dichte deur en word ik smadelijk geghost door Cees, die geen enkel bericht beantwoordt. Ondertussen mis ik mijn stalen ros jammerlijk. Zeulen met zware boodschappentassen, aangewezen zijn op OV of auto bij afstanden die ik anders per fiets zou afleggen.

Per WhatsApp en mail heb ik de ‘jofele’ ondernemer een ultimatum gesteld: als hij uiterlijk vrijdag 12.00 uur ’s middags mijn fiets niet heeft vrijgegeven, stel ik hem in gebreke en neem ik juridische maatregelen.

Tot nu toe lijkt hij niet onder de indruk.

Of verschuilt hij zich?

En dan meldt Cees zich donderdagavond rond elf uur via WhatsApp Spraak. Nerveus ratelend wentelt hij zich in verontschuldigingen. Een sterfgeval in de familie, hals over kop vertrokken, telefoon vergeten in de auto van een vriend.

Vrijdag heb ik de fiets opgehaald, voorzien van een nieuwe fietstas, als goedmakertje. Het familielid, een oom, bleek niet te zijn overleden, maar verkeerde even in levensgevaar door een beroerte. Het ging alweer beter met hem. Als gouden tip raadde ik hem aan een briefje op de deur te hangen, als zich weer zoiets zou voordoen. Dat vond hij een goed idee.

Ach ja, die Cees… Je kan niet lang kwaad op hem blijven. Toch zou ik niet snel opnieuw een fiets voor reparatie naar hem te brengen, ondanks zijn vakkennis en enthousiasme.

Tenzij ik erop kan wachten, of geen plannen heb om hem de komende periode te gebruiken.