Waar gaan we vanavond weer eens eten? Parijs heeft zo veel restaurants, soms ziet een toerist door de bomen het bos niet meer. We slaan de Rue des Martyrs in. Die tent op de hoek zou um kunnen worden. Oogt knus, sfeervol en niet afschrikwekkend leeg. Pierrade. Intrigerende naam. Bij onze binnenkomst worden we overmatig enthousiast verwelkomd door de Franse tweelingbroer van Kramer uit Seinfeld. Met een woeste armzwaai wijst hij onze tafel, met in het midden een kolossaal soort bakplaat. Wat moeten we daar nou mee? Decoratie misschien?

We bestellen een plat met verschillende kleine visbrokjes. Vreemd… Die zijn rauw… Hoort zeker zo… Niks mis mee, toch? Hollandse Nieuwe, sushi…

Welgemoed, kranig kauwend, werken wij ons door de visschotel heen en dompelen broodstukjes in de sausschaaltjes. Voor de grap leggen wij er een paar op de plaat. Krijg nou wat, die worden bruin… Hé… Hoe heet die tent ook alweer… Iets met steen…

Met het laatste stukje zalm aan de vork wijzen wij naar de plaat: ‘Is ie daarvoor?’

‘Exactement!’ jubelt Kramer.