Je bent op een feestje. Je maakt in de ene hoek een praatje, lacht in de andere hoek om een melige grap, je heft het glas, je stort je op de hapjes, of zelfs op de dansvloer, voor zover aanwezig. Al met al heb je best pret. Maar dan nadert de gastvrouw. Aan haar arm bibbert een zilverharig wijfje van rond de 100, de zwarte handtas angstvallig onder de arm geklemd, de blik op ‘wat doe ik hier in godsnaam, wanneer mag ik weer weg?’ ‘Ik wil je even voorstellen aan mijn moeder’, klinkt het kordaat. Daar staan jullie dan, jij en die arme, door Dochterlief meegetroonde dame. Schaapachtig grijnzen jullie elkaar aan. Want wat hebben jullie elkaar te melden? Een moeizaam moment -‘awkward’ heet zoiets in Angelsaksische landen- dat zo langzamerhand een vast onderdeel van de feestvreugde dreigt te worden. Ik betreur dat, want je doet er niemand een lol mee. Niet die arme moeders, die verloren van de ene hoek naar de andere dwalen, vergeefs op zoek naar leeftijdgenoten, of nog erger: de avond verkniezen in De Gemakkelijke Stoel, als misplaatste Party Queen Mum. Meestal gaat het om het oude moeders, ik ben nog nooit voorgesteld aan een oude vader. Zijn oude vaders zo verstandig om te bedanken voor dit soort feestvreugde, of zijn zij al jaren dood?
Voor de duidelijkheid: ik wil geen bejaarde familieleden uitsluiten van festiviteiten. Tenslotte ben ik ook niet meer de jongste. Maar ik zou nooit de Queen Mum willen zijn op feestjes die mijn kinderen organiseren. Die kijken trouwens wel linker uit! Iedereen kan natuurlijk zijn ouders uitnodigen, maar laat die mensen verder met rust op zo’n avond. Of nodig nog wat oude ooms en tantes uit, zodat ze wat aanspraak hebben bij generatiegenoten. Dat is voor iedereen beter, heus! Of zeg ik dit alles alleen maar omdat ik geen ouders meer heb, die ik autoritair en bezitterig door mijn feestzaaltje kan zeulen?

Tags: Oudere artikelen