Wie ben jij nou, pennenlikker?
Geef ons één geldige reden waarom wij jou zouden betalen voor je fröbelwerkjes.
Wat jij doet, kunnen we zelf ook. Waarom we dat dan niet doen? Ja, druk, druk, druk…Wij zijn écht belangrijke mensen. En jij doet er eigenlijk niet toe.
Zo denkt de gemiddelde opdrachtgever over freelance journalisten. Absoluut. Zeker weten. Want waarom, waarom in godsherenaam nemen ze anders niet de moeite om je te betalen voor het beul- en sloofwerk dat je te verstouwen hebt? Noem één andere reden om een factuur van driehonderd luizige euro’s voor vijf etmalen overwerk een halfjaar te laten liggen? Jouw bijdrage is leuke extra franje aan hun prachtige product. Dus is de beloning voor jou ook leuke extra franje. Niet zeuren dus. Totdat geen enkel pasje het meer doet, je moet leven van hompen droog brood, en nergens meer aan mee mag doen.
Oké, die vier buitenlandse hotelvakanties binnen een jaar, dat hoefden we niet te doen.
En niemand verplichtte Manlief om volle tanks met creditcards af te rekenen.
Zoonlief hoefde geen 24 uur te internetten. En ik, die tobberige freelancer, zocht ietsje te vaak troost in The Sting, de Bijenkorf en de Zara.
Wij brandden onze kont en zitten nu op blaren. Wij leren, wij sparen, wij gaan vroeg naar bed. Onze levensstijl is zo sober, dat het bijna aan het ascetische grenst. En zo komen wij tot diepe wijsheden. Zoals: eigen schuld, dikke bult!
Maar dan nog…Als er maar iemand op tijd betaalde. Het zou de wachttijd op het salaris van Manlief kunnen verlichten. Zodat wij ’s avonds eens iets anders konden eten dan gebakken ei, en Hondlief iets anders dan brokken. Die misselijkmakende arrogantie van journalistieke opdrachtgevers, als het op betalen aankomt. Die houding van ‘geld is ordinair, wij gaan voor iets hogers’.
Laatst hoorde ik een collega-freelancer zeggen het toch ook wel gek te vinden als een opdrachtgever binnen ‘de gebruikelijke zes weken’ nog niet heeft betaald. Gebruikelijke zes weken?! De loodgieter komt al met een knokploeg als je binnen een maand niet hebt betaald!
Vakbroeders en zusters bestoken elkaar met tactische trucs om Koning Opdrachtgever te bewegen tot betalen. Bijvoorbeeld door korting te geven als de rekening binnen twee weken is voldaan. En vooral niet door te piepen en te zeuren. Want dan ben je lastig. Dan lusten ze je de volgende keer niet meer.
Het wordt tijd dat er een Jimmy Hoffa opstaat, die opkomt voor de rechten van freelance journalisten, zoals ooit, in de VS, voor vrachtwagenchauffeurs.

Tags: Oudere artikelen