Veiligheidsspelden, bouwvakkerstoiletten, pastagerechten, druivensuikertjes. Ik kan ze niet meer zien.

The Ramones, The Proclaimers, MP3-muziekjes voor loopband en stofzuiger. Ik kan ze niet meer horen.

Maasboulevard, Coolsingel, Erasmusbrug. Ik mijd ze als de pest.

Ze snijden me door de ziel.

Want wéér liep ik een baggertijd in een wedstrijd waarvoor ik mij het snot voor de ogen had getraind.

Ik wil mijn tempo verhogen, maar lijk met de dag trager te worden.

Ondanks al die nuttige adviezen van deskundigen (‘schouderbladen in je broekzak’, ‘kruin naar het plafond’).

Hopeloos. Ik ben een oude slak, die van alle kanten rammelt.

Blaren. Hardnekkige dijbeenblessure.

Hoe kan ik zo ooit een jonge hinde worden?

Nog een paar deskundige adviezen: ‘goed afwikkelen’, ‘niet te hard op je voorvoet landen’.

En een hele goeie: ‘schoenen tijdig vervangen’.

Bij de Kinderdijkloop van Alblasserdam finish ik als hekkensluiter, mijn rechterschoen aan flarden. Een leermomentje.

Ik heb nu nieuwe schoenen met steunzolen, afgestemd op mijn forse beenlengteverschil. En langzaam maar zeker, conform mijn loopstijl, rijst bij mij de hoop op transformatie in een relatief jonge hinde.

Zoek dekking, ik kom eraan gesuisd!