Open dag op een ROC in een grote stad. De powerpointpresentatie van de opleiding Beveiliging wekt grote belangstelling. Een groep jongens en een enkel meisje, sommigen vergezeld door ouders, doen een raadspelletje met plaatjes. Hoeveel wolven zie je in het sneeuwlandschap? Hoeveel fouten zitten er in dit plaatje? Wat staat er onder deze Colareclame? ‘Coca Cola’, roept een jongen. Fout. ‘Coca Coca’, staat er. Waarneming, daar gaat het om, doceert de leraar naast het scherm. Waarnemen, de basis van het beveiligingsvak. ’ Wat valt je op? Het gaat om zien en opslaan’, houdt hij zijn gretig luisterend gehoor voor:’Waarnemen beslaat een groot deel van het lesrooster.’ Aan het eind van de demonstratieles is het niet moeilijk om aankomende studenten bereid te vinden tot een interview voor mijn artikel over open dagen, voor een onderwijstijdschrift. Enthousiast vertellen zij over het beeld dat zij van de opleiding hebben en over hun ervaringen met open dagen. Drie jongens staan om mij heen, en een beduidend oudere man. Op het oog een gevorderde veertiger, type Haagse Harry. Buikig, overdekt met bont gekleurde tatoeages. Korte broek, schreeuwerig T-shirt, ringetje in het oor. Maar even betrokken als de rest. Vlijtig noteer ik de antwoorden in mijn BlackBerry. Bijna ben ik aan een afronding toe, als een bonkige, vierkante vrouw vastberaden op ons afstevent. Om haar plompe gestalte spant een donkerblauw pak van militaristische snit. Een dragonder, die mij bars toe buldert ‘Wat bent u aan het doen, dat gaat zomaar niet!’ Ik leg uit dat ik toestemming heb om te interviewen en zoek naar de uitdraai van de e-mail van voorlichting, die dit moet bewijzen. Al meerdere malen moest ik dit papier die middag tonen, waarna zich alle deuren voor mij openden. Zo niet nu. Mijn geïnterviewden maken aanstalten te vertrekken, maar ik heb nog niet van iedereen de naam. Waar had ik ook alweer dat verdomde papier? ‘Wacht u even, ik pak het zo.’ Haastig noteer ik wat namen van de vertrekkende jongens. Dit valt niet goed bij de Kenau, die mij gelast onmiddellijk te stoppen. Ik overhandig haar de mail, spijtig de laatste 3 geïnterviewden nakijkend, die voor mij anoniem zouden blijven. ‘Kunt u bewijzen dat u dat bent?’grauwt Kenau, het papier scannend.
Zuchtend diep ik mijn perskaart op. Dan moet zij het wel geloven. Met zichtbare tegenzin. Zonder een woord van excuus. ‘Beseft u dat u de persvrijheid frustreert?’voeg ik haar pompeus toe,’dat is een groot goed in dit land.’ Kenau maakt zich bekend als directeur en coördinator van de opleiding beveiliging. Zij vertrouwde het niet, omdat zij mij niet met de pers associeerde: ‘Uw jas is kapot en zit vol vlekken.’ Auw! Mijn mooie United-Colors-of-Beneton camel, waarin ik mij zo sophisticated waande…Oké, misschien door recente verhuizing wat gekreukeld en Inspecteur-Columbo-achtig geworden, maar vlekken? Kapot? Waar dan?! ‘En bovendien’, vervolgt Kenau, ‘hoorde u bij die meneer met die oorring, in die korte broek.’ ‘Dat was ook een aankomend student’, roep ik verbijsterd. ‘Nee hoor, daarvoor is hij veel te oud.’ Tot zover de directeur en coördinator van de opleiding Beveiliging. Waar draaide die opleiding ook alweer om? Waarneming. Zien en opslaan. Ach ja.

Tags: Oudere artikelen