Westbroek
Journalistieke Producties

Weerbarstige toegangspoorten

MOEIZAME TOEGANGSPOORTEN

En jawel hoor, daar sta ik weer te hannesen bij de Kasteelpoort. Waar anderen moeiteloos het stadion binnenkomen, blijft voor mij de poort hermetisch gesloten. Wat doe ik nou weer verkeerd? Streepjescode te dicht bij de lezer, te veraf, te lang, te kort? Gebruiksaanwijzingen in mijn telefoon gezet, eindeloos thuis droog geoefend door de seizoenkaart in en uit een laatje te halen, gespiekt bij anderen. Uren van tevoren zit ik al in de stress, meer nog dan voor het wedstrijdresultaat van Sparta. Zal ik straks weer voor gek staan, als het digibliele oude besje dat ik toch echt niet ben? Dat wil zeggen, wel oud, niet digibiel.

Mijn leven lang al stuit ik op moeizaam ontsluitende poorten. Klunzigheid? Domme pech?

In de sportschool hetzelfde geklooi als in het stadion. Regelmatig moest er iemand komen helpen, totdat de poort zich voor mij ontsloot onder mijn juichkreten ‘yesss!’ en ‘joepie!’ Totdat ik doorkreeg dat ik het pasje meters van de lezer moest afhouden

Al vanaf mijn schooltijd wilde ik journalist worden, maar bij elke aanmelding bij de opleiding stuitte ik op een weigering. Uitgeloot, voor de zoveelste keer. Pas na drie keer rammelen opende zich de poort naar de journalistiek.

Na mijn opleiding donderde het land van de ene in de andere economische recessie. Na elke sollicitatiebrief die ik stuurde, viel ‘de keus niet op u’.

Het halen van mijn rijbewijs was jarenlang een onneembare vesting. Pas na zes pogingen gingen de slagbomen voor mij omhoog.

En dan zijn er die wachtwoorden, die vervloekte wachtwoorden. Je kan online geen scheet laten, of je moet inloggen. Dat doe ik met neurotische securiteit. Staat mijn toetsenbord correct afgesteld? Geen caps lock, geen bold, geen cursief? Kijkend op een digitale spiekbrief, voer ik langzaam, met één vingertje (terwijl ik ooit een tienvinger-Schoevers-diploma behaalde) tekentje voor tekentje het volkomen correcte wachtwoord in. En dan verschijnt die gruwelrode tekst: ‘inloggegevens onjuist’, die mij tierend en scheldend met voorwerpen doet smijten. Alsof je met je huissleutel je huis binnen wilt gaan en een grimmige beveiliger houdt je tegen: ‘Ja! Waar gaan we naartoe?!’

Dat wordt nog wat, bij de hemelpoort, als mijn tijd is gekomen. Ik zie er nu al tegenop.

Laat een reactie achter.

Inloggen is niet nodig. Klik in het tekstveld en kies een naam om als gast te reageren.
blog comments powered by Disqus